ELIJAH GALLAGHER

Elijah Gallagher, 18 Mayıs 2001’de Virginia’nın Fairfax kasabasında, dışarıdan bakıldığında sıradan bir alt-orta sınıf Amerikan ailesinin çocuğu olarak doğdu. Ancak evin kapısı kapandığında içeriye yayılan şey sıradanlıktan çok uzaktı. Babası William “Billy” Gallagher, 80’lerin sonunda küçük barlarda çalan, “Blood Banner” adında yeraltı metal gruplarıyla tanınan bir neo-nazi figürüydü. Annesi Theresa Gallagher ise hem grubun vokalisti hem de babasının ideolojik yoldaşıydı. Evin duvarları Iron Cross afişleriyle, duvar rafları ise Adolf Hitler’in “Mein Kampf”ı, David Lane’in 14 Words manifestosu ve beyaz üstünlüğünü kutsayan dergilerle doluydu. Elijah daha okuma yazmayı öğrenmeden önce “White Power” terimini ezbere biliyordu. Babası onu dizine oturtup, eski konser kayıtlarını izletir, “Oğlum, biz sıradan değiliz. Biz safız.” derdi. Evde şiddet, nefret ve ideoloji; yemek kadar, su kadar sıradan şeylerdi. Elijah’ın çocukluğu, gitar tellerinin gıcırtısı ve ırkçı marşların ritmiyle yoğrulmuştu. Gençlik yıllarında Fairfax’taki banliyö hayatı Elijah’a dar gelmeye başladı. Ailesinin aşıladığı ideoloji artık sadece bir “inanç” değil, kimliğinin merkezine oturmuştu. Lisede “Aryan Shield” adlı yerel gençlik grubuna katıldı; grup üyeleri, saçlarını kazıtıp gamalı haç dövmeleriyle gezen, eski kuşaktan “skinhead”lerin etkisinde kalmış çocuklardı. Haftasonları ormanlık bölgelerde toplanıp ateş yakar, bira içerken ırkçı marşlar söyler, yeni gelenleri “vaftiz” dedikleri şiddet dolu dövüşlerle test ederlerdi. Elijah burada fiziksel olarak da dönüşmeye başladı; kafasını kazıttı, sırtına SS sembolleri dövmesi yaptırdı, internette neo-nazi forumlarında aktif olmaya başladı. O dönemde Amerika’da dağılmış ama hâlâ aktif bazı gruplarla çevrimiçi temas kurdu: “Atomwaffen Division” ve “The Base” gibi oluşumlar onun gözünde tanrısal bir disiplinin yansımasıydı. Kendisini artık “ırkının savaşçısı” olarak görüyordu, ama bu sadece bir ideolojik bağlılık değil, varoluşsal bir boşluğun maskesiydi. Babasının konserlerde “White brotherhood!” diye bağırdığı anlar, Elijah için bir miras değil, bir lanetti; çünkü o ne kadar bağırsa da içindeki ses hep kısık kalıyordu.

​​

​

​

​

​

2020’de babasının aşırı doz sonucu ölmesi Elijah’ın kırılma noktası oldu. Babasının cansız bedenini bulduğu gece, annesi sessizce mutfakta ağlarken Elijah gitarı yere vurup parçaladı. O an fark etti ki, babasının ona bıraktığı tek şey ideoloji değil, öfkeydi. Babasının ölümünden sonra “Blood Banner” dağıldı, ev sessizliğe gömüldü, Theresa içkiye sığındı. Elijah artık ideolojiyi savunmuyordu; o, ideolojiyi yaşamak istiyordu. “Sadistic Souls” adlı, neo-nazi ideolojisini benimsemiş bir motor kulübünün varlığını duyduğunda, bunun bir kader çağrısı olduğuna inandı. Uzun süre çalışarak ikinci el bir Harley-Davidson Dyna Super Glide satın aldı; paslıydı, ama Elijah onu kendi elleriyle onardı. Motorun her cıvatasına, kendi öfkesini işliyordu. Kulübe “prospect” olarak katıldığında, kendini sonunda bir kardeşliğin parçası sanmıştı. “Sadistic Souls” üyeleri, eski askerlerden, cezaevinden çıkmış ırkçı suçlulardan ve aşırı ideologlardan oluşuyordu. Garajları, duvarlarında Totenkopf sembolleri, bayraklar ve paslı zincirlerle süslenmişti. Her gece içkiler içiliyor, eski Alman marşları yankılanıyor, motorların sesi dualar gibi gökyüzüne karışıyordu. Elijah burada kendini yeniden doğmuş hissetti; ancak disiplinsizliği ve ani öfke patlamaları, kısa sürede sorun olmaya başladı. Emirleri sorgulamadan yerine getirmesi takdir toplasa da, kontrolsüz şiddet eğilimi kulüp liderlerini rahatsız etti. Bir eylem sırasında polisin aracını ateşe vermesi, Sadistic Souls’un başını büyük bir belaya soktu. Elijah için bu “sadakat” göstergesiydi, ama kulüp gözünde “aptalca bir dikkatsizlikti”. Bir sabah, lideri tarafından çağrıldı; yeleği elinden alındı, adı listelerden silindi. O gün Elijah, hayatının ikinci kez yıkıldığını hissetti — ilkinde babası ölmüştü, ikincisinde ait olduğunu sandığı aile onu reddetmişti. Fairfax’ta artık kimse onu istemiyordu. Eski grup arkadaşları bile ondan uzak duruyordu; FBI, bazı eski neo-nazi yapılanmaları takibe alınca Elijah’ın adı birkaç kez sorgulamalarda geçmişti. Çantasına birkaç eşya koydu, motoruna bindi ve batıya doğru sürdü. Günlerce otoyollarda tek başına ilerledi. Bazen benzin istasyonlarının arkasında uyudu, bazen motorda sabahladı. Her şehirde, her kasabada aynı yüzleri gördü: kaybolmuş adamlar, unutulmuş kadınlar, kırık neon ışıkları. Kafasının içindeki gürültü, motorun sesiyle yarışıyordu. En sonunda San Andreas eyaletinin sınır tabelasını geçtiğinde, motorunu durdurup derin bir nefes aldı. “Los Santos,” dedi kendi kendine, “herkesin geçmişini gömdüğü yer.” Artık Elijah Gallagher ideolog değil, mürit değil, sadece hayatta kalmaya çalışan bir adamdı. Neo-naziliği geride bırakmak istemiyordu, çünkü o artık bir fikir değil, kimliğinin derisine işlemiş bir yara gibiydi. Geceleri limana gidip denize bakarken, babasının sesini duyar gibi oluyordu: “Ateş seni yakmaz, oğlum. Çünkü sen ateşin ta kendisisin.” Elijah, Los Santos’un neon ışıkları altında kaybolurken, artık biliyordu: geçmişinden kaçamazdı. Ama belki bu şehirde, o geçmişi kendi lehine kullanabilirdi. Çünkü Los Santos, kim olduğunla değil, ne kadar ileri gidebildiğinle ilgilenirdi. Ve Elijah, kendi karanlığının sonuna kadar gitmeye kararlıydı.